Izložba ima za polazište pitanje budućih transformacija i tehnološke kontrole ljudske evolucije. Tehnološki razvoj je doveo do menjanja naših tela, misli, sećanja, identiteta, genetskog materijala. Biološka evolucija danas može biti kontrolisana. Genetički determinisano potomstvo, klonirana tela − stepenici su  u tehnologijom vođenoj transformaciji ljudskog tela ka superiornijim formama egzistencije i ka njegovoj, od davnina priželjkivanoj, besmrtnosti.

Krionika se bavi očuvanjem na niskim temperaturama ljudi i životinja koji ne mogu biti održani u životu sredstvima savremene medicine s nadom će njihovo izlečenje i oživljavanje biti moguće u budućnosti sredstvima visoko uznapredovane tehnologije. Posredi je postupak hlađenja do veoma niskih temperatura (−196 °C) na kojima su biohemijske reakcije, koje dovode do starenja i smrti ćelije, zaustavljene, što obezbeđuje neograničenu, ako ne i beskonačnu dugovečnost ćelija.

Pojam vitrifikacija, koji je uzet kao naslov izložbe, ima značenje transformacije tečne mase u staklo, a takodje predstavlja i naziv tehnike u krioprezervaciji, gde se umesto klasične kristalizacije tokom zamrzavanja, koja dovodi do ostećenja ćelija, primenom krioprotektanata i/ili naglim hlađenjem formira amorfni led.

Ovaj postupak je uzet kao metafora optičkog zamrzavanja prizora tela putem slike, u konkretnom slučaju formirane kao beskonačno umnožavanje odraza kaleidoskopske prizme, a takođe i kao nosilac osećaja autizma savremenog čoveka, zatvorenog u svoju (vizuelnu) ćeliju u pustinji ogledala koja preplavljuju naše doba, gde čovek postaje samo refleksija, a savremena ogledala neprodorna, neprohodna mesta. Čovek−slika u okviru vizuelnih "mutacija" postignutih umnožavanjem, refleksijom refleksije, oslikava i momenat današnjice gde se manipulacijom genskih struktura kreiraju nova tela, koja prevazilaze dosadašnja.

Transponovanje bio-psiho-socio-političke pozicije savremenog čoveka, njegovog tela u "tranziciji" izvela sam jednom ovakvom optičkom, ćelijastom strukturom − paternom kao načinom polivalenetnog kodiranja priče čoveka današnjice, a što može imati i jednu dodatnu analogiju sa centralnom premisom krionike da su memorija, ličnost i identitet pohranjene u trajnim ćelijskim strukturama i paternima u mozgu.

                                                                                                                                                       Zorica Šormaz